της Πόπης Χριστοδουλίδου
Για όλους όσους λύγισαν και λυγίζουν σε τούτο τον "λαβωμένο' πλέον κλάδο, προσπάθησα και προσπαθώ να βρω δικαιολογίες
Ματαίως ...
Απολυμένη , 6 μήνες, τώρα, για την συνεπή-έτσι πιστεύω, μέσα μου βαθιά-συνδικαλιστική μου δράση, είδα τόσα φρικιαστικά και τραγικά για τον δημοσιογραφικό χώρο,πράγματα, όσα δεν είδαν τα μάτια μου, τριάντα χρόνια ,πίσω, στο δημοσιογραφικό "πεζοδρόμιο", κοντά στον λαό και δίπλα του, πάντα.
Αν εξαιρέσεις τα πουλημένα τομάρια , γνωστά και πάντα και παντού προκλητικά, οι υπόλοιποι, βρε αδερφέ, δεν μπορούμε να πούμε ΟΧΙ;ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΎΩ...
Όσοι έχουμε πια άσπρα μαλλιά σε τούτο το επάγγελμα , είναι δυνατόν να γινόμαστε κότες ;
Δεν υπάρχουν δικαιολογίες για κανέναν δημοσιογράφο.
Αναξιοπρέπεια υπάρχει, έλλειψη ήθους και αρχών, έλλειψη δεοντολογίας και έντιμης στάσης και
βόλεμα του κερατά, που λέω κι εγώ, φιλοτομαρισμός , καλοπέραση, αδιαφορία για τον συνάδελφο και πολλοί πολλοί "ανθρωποφάγοι" !
Επιτέλους όποιος δειλιάζει, ας μην δηλώνει πλέον δημοσιογράφος.
Εργάτης του τύπου.
Ας έχει το θάρρος να ομολογεί πως είναι κότα λυράτη, εν δυνάμει χαφιές , εργοδοτικός, δούλος και στην κυριολεξία ανθρωπάκι με δεμένα χέρια και πόδια.
Όχι...δημοσιογράφος.
Αυτά , για να μην λέμε και μεταξύ μας ψέματα και παραμύθια, που, αύριο θα μας κάνουν να ντρεπόμαστε.
Όλοι μπορείτε να σηκώσετε ψηλά το κεφάλι.
Άλλωστε από μόνο του δεν δημιουργήθηκε , για να σκύβει, κύριοι συνάδελφοι...
Σκύβει ποτέ ο ηλιος, μάγκες μου ;
